کد مطلب:312360 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:224

قدر و ملکوت
در قرآن كریم آمده است:

و ان من شی الا عندنا خزائنه و ما ننزله الا بقدر معلوم.

و خزائن و گنجینه های همه چیز در نزد ماست و ما آن را جز به اندازه ی معلوم فرو نمی فرستیم. [1] .



[ صفحه 227]



از این آیه و مانند آن استفاده می شود كه انسان مانند دیگر موجودات عالم، از مرتبه ای شامخ و از گنجینه ای والا نازل شده و هستی او به اندازه ای معین مشخص شده است.

از سوی دیگر، خداوند فرموده است:

انما امره اذا اراد شیئا أن یقول له كن فیكون فسبحان الذی بیده ملكوت كل شی ء و الیه ترجعون [2] .

امر خداوند این است كه وقتی چیزی را اراده كند به او می گوید: باش و او هست می شود. پس خداوندی منزه است كه ملكوت هر چیز به دست اوست و به سوی او باز می گردید.

از این آیه و مانند آن مرتبه ای برای همه ی موجودات به عنوان ملكوت نیز اثبات می شود كه انسان نیز همانند دیگر موجودات از ملكوتی متناسب با خود برخوردار است [3] .


[1] حجر: 21.

[2] يس: 83.

[3] مراتب هستي در اصطلاح حكما و عرفاي اسلامي (عالم ماده، نفوس، عقول، اسما و صفات حق) يا مراتب علم باري تعالي (عنايت، قلم، لوح، قضا، قدر) و عوالم گوناگوني كه در زبان شريعت آمده (عالم ذر، دنيا، برزخ، آخرت يا قضا، قدر يا خلق، امر) مختلف است و پرداختن به بحث هايي مانند ارتباط عوالم گوناگون با يكديگر در هر دو اصطلاح، انطباق آن ها بر هم و تقدم و تأخر هر يك بر ديگري، خارج از وظيفه ي اين نوشتار است. تنها در اين بخش كوشيده شده تا از زبان قرآن شواهدي براي اثبات اصل وجود برخي از اين عوالم (عالم ذر، ملكوت و...) آورده شود، اما بررسي كيفيت تحقق و تقدم و تأخر هر يك، نيازمند مجال ديگري است.